НИҚОБИ СИЁСӢ

(ҷавоб ба тарқиботҳои интернетии зидди давлат, ҳукумат ва шаҳрвандони Тоҷикистон аз ҷониби хоинони Ватан навишташуда)

Чеҳраҳои таърих, дин ва адабиёту фарҳанги башарият дар тули мавҷудияти ҳаёт ҳамеша ба инсонҳо тарқиб намудаанд, ки беҳтарин ганҷина ва дурдонаи ҷавҳари одамият посу гиромӣ доштан ва хизмати содиқона намудан ба Модар ва Ватан аст. Ин падида имрӯз низ моҳияти худро гум накардааст ва шоистатарин амали инсонӣ маҳсуб меёбад. Зарфияти ин амал дар он аст, ки он бояд бениёз бошад. Яъне хизмат кардан ба Модар ва Ватан бояд холисона ва бениёз бошад ва бар ивази он чизе тамаъ карда нашавад. Инсонҳо ба тарзҳои гунонгун ба Модар ва Ватани худ хизмат

ҶАВОНОН ВА ҲИФЗИ ВАҲДАТИ МИЛЛӣ.

Ваҳдат калимаи арабӣ буда, маънои ягонагӣ, воҳидро дорад. Бузургии Худо, Модар, Падар, Замин, Ватан, Офтоб ва дигарҳо дар он аст, ки онҳо ягона мебошанд. Набудани яке аз инҳо маънои набудани ҳаётро дорад. Мазмуни аслии ваҳдат низ ҳамин аст. Мо инсонҳо бояд ягона бошем – яъне муттаҳиду ҳамбаста чун як тан. Вақте муттаҳид мешавем пуриқтидору бузург ва ба ҳама амали накўю шоиста дастёб мегардем. Ваҳдат ё ягонагӣ аз рукнҳои дўстӣ, тартибу низом, рафоқат, ҳамбастагӣ, эҳтироми ҳамдигар ва арзиши олӣ доштани инсон иборат аст. Ҳамрадифи калимаи «ваҳдат» «сулҳ» аст. Сулҳу ваҳдат