Инсон аз аввали мавҷудияташ аввал макони худ Ватанашро ободу ҳифз кардаву баъд ба хотири ободиву рушди Ватан рўй ба сўйи дин ва арзишҳои маънавию ахлоқии он овардааст. Дар мафкураи ҳар ҷавон бояд ин андеша мақоми аввалро дошта бошад, ки «Беватан аз дин ва аз мазҳаби худ ҷудо аст!» Ҳуввияти миллӣ, эҳсоси ватандўстӣ, худшиносию худогоҳӣ, дўст доштани модар-ватан, эҳтироми падар, азиз доштани бародар ва хоҳар, огаҳ будан аз арзишҳои миллӣ, доштани ахлоқӣ ҳамидаи инсонӣ арзишҳои муқаддасе мебошанд, ки бояд дар ниҳоди ҳар фард аз ибтидо парварида шаванд. Ин арзишҳо метавонанд инсонро аз гароиш ба гуруҳҳои динии ифротгаро, иртиҷоию экстремистӣ ва терористӣ ва ё хиёнат ба ватан-модар нигоҳ дорад.

Президенти Тоҷикистон мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аввалин нафаре ҳастанд, ки дар суханрониҳо ва китобҳои арзишманди дарсҳои худшиносию худогоҳии миллӣ ва ватандўстиро дар осори арзишманди худ ба тоҷикону ҷаҳониён баён намудааст. Ҳар ҷавони худшиносу худогоҳ бояд дарк намояд, ки бо ҷаҳду талошҳои Президенти Тоҷикистон, ки миллати тоҷик баъди ҳазосолаҳо ба таъриху фарҳанги милливу динии худ рў овард ва дар як фосилаи кўтоҳи таърихӣ даҳҳо чорабиниҳои фарҳангии сатҳи байналмилалӣ аз ҷумла ташкилу гузаронидани ҳамоишҳои бузурги байналмилаллӣ-бузугрдошти поягузори фарҳкнгу фиқҳи исломӣ Имоми Аъзам, гиромидошти нобиғаи башардусти олам ва орифи тавоно Мавлоно Ҷалолуддини Балхӣ дар Тоҷикистон баргузор гардид

Маънову мазмуни ҳадиси Паёмбари ислом «Муҳаббат ба Ватан аз гўшаи имон аст», ки мақбули хосу оми  миллати мо гардидааст волотарин дарси ватандўстист барои ҳар фарди бошуур аст. Ё басандааст даъватҳои саршор аз меҳру муҳаббат ба ватану миллат барои ба даст овардани соҳибистиқлолӣ ва ҳифзи он, ки дар «Шоҳнома»-и безоволи Фирдавсӣ зикр ёфтаанд, ёдовар шавем. Пётр Столипин рушанфикир ва ислоҳталаби асри Х1Х менигорад, ки «Халқе, ки дорои рўҳия ва худогоҳии миллӣ нест, поруеро мемонад, ки дар он решаи миллаи дигар сабз хоҳад шуд».

Рушантарин амалҳои анҷом додаи гуруҳҳои ифротӣ ва терористӣ ба қатл расонидани модар ва куштори кудакони маъсум, инфиҷор додани анбуҳи зиёди одамон дар ҷойҳои ҷамъиятӣ, дар дохили панҷара зинда оташ задани муваффақтарин фардҳои соҳаҳои мухталиф ҳаёти ҷомеаи инсонӣ ва аз ҳама бадтар инфиҷор додани барҷастатарин нобиғаҳои олами сиёсат ва чеҳраҳои сиёсии втандўст, ки барои озодии миллӣ, истиқлолияти давлатӣ, таъмини сартосарии миллати худ пайваста талош намуданд дар мисоли асилзодаи тоҷик, қаҳрамони миллии Афғонистон Аҳмадшоҳи Масъуд, тоҷикзодаи асил-сиёсатмадори сатҳи байналмилалӣ собиќ Президенти Ҷумҳурии исломии Афғонистон Бурҳониддин Раббонӣ ва тавонотарин бонуи сиёсат сарвазири Ҷумҳурии исломии Покистон Беназир Буҳутто кори дасти ин тоифаи манфуртани террористон мебошад. Ҳувайдост, ки бо ин ҳама рафтори ваҳшиёна худро пайравони асили дини Ислом медонанд.

Пас бо кадом ақл, хирад, фаҳмиш, идрок ва эҳсоси арзишҳои инсонӣ ин тоифа ва гуруҳҳои ифротӣ, иртиҷоӣ ва ҷараёну равияҳои ғайриҳанафиро метавон бовар кард. Ва ё худ дидаву дониста дар масири гумроҳӣ ва гумномӣ гом бардошт.

Дунё самари маърифати инсон аст…

Ба соҳибистиқлолии кишвари азизамон 27 сол пур шуд, ки дар назди таърих ҳукми як лаҳзаро дорад. Аммо дар ҳамин давраи кӯтоҳи таърихӣ дар Тоҷикистон корҳои бузурге ба анҷом расонида шуданд, ки дар давоми зиёда аз 70 соли мавҷудияти Иттиҳоди Шӯравӣ амалӣ нагардида буданд.

Мутаассифона ҷоҳилоне ҳастанд, мехоҳанд мақсадҳои разилонаи худро дар роҳи доғдор сохтани фазои ороми кишвар бо роҳи тафриқаангезӣ амалӣ созанд ва ҳар ободиву пешрафт ба чашми онҳо чун хор мехалад ва ба гуфте айшашонро талху хобашонро ҳаром месозад. Онҳо собиқ раис ва як гурӯҳ фаъолону аъзои ташкилоти террористию экстремистии мамнуъ дар Тоҷикистон - Ҳизби наҳзати ислом, пайравони дигар ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро мебошанд, ки баъди шикаст хӯрдан дар рақобати сиёсӣ ва ба ниятҳои нопокашон нарасидан аз Ватан фирор намуда, дар кишварҳои хориҷӣ паноҳ бурдаанд. Аз ҷумла собиқ раиси ТТЭ Ҳизби наҳзат Муҳиддин Кабирӣ ва дигар ҳаммаслаконаш бо дастгирии хоҷагонашон дар хориҷа амалҳои разилонаю хоинонаашонро давом дода истодаанд ва мақсаду мароми ягонаашон ноором сохтани вазъият дар Тоҷикистон, халалдор сохтани раванди пешрафту инкишоф, ба кӯи гумроҳӣ бурдани мардум, ташкили табаддулот ва бо ҳар роҳу васила бадном намудани Ҳукумати қонунии кишвар аст. Маҳз бо ҳамин нияту нақшаҳои разилона онҳо муроҷиатномаҳо қабул менамоянд, дар васоити ахбори омма ҳар гуна изҳорот пахш мекунанд, намоишҳо ороста, аз поймол шудани ҳуқуқи инсон ва арзишҳои исломӣ дар Тоҷикистон ба ташкилоти ҷамъиятию созмонҳои байналмилалӣ гузориш медиҳанд. Ҳатто дар хусуси таъсис додани ҳизбу ҳаракатҳои нав аз ҳисоби бадхоҳони миллат ва мухолифини дар хориҷа фирорибудаи Ҳукумати кунунӣ овозаҳо паҳн мекунанд ва даъватҳояшон ба хунрезиву ҷанг рӯирост садо медиҳад.

Имрӯз Муҳиддин Кабирӣ, Саидюнус Бурҳонов (мулаққаб ба «Истаравшанӣ»), Шамсиддин Саидов, Абдуманнон Шералиев, Муҳаммадҷон Fайратов (мулаққаб ба «Муҳаммад –таке», «Кабуд» ва «Абдураҳмон»), Умед Исоев, Шоиста Мамадшеховаю фарзандонаш Бегзод ва Ҷавоҳир Ӯриновҳо, ки зодагони минтақаҳои гуногуни Тоҷикистонанд ва даҳҳо нафар миллату ватанфурӯшон, ки замоне аъзои фаъоли ин ташкилоти террористию экстремистӣ буданду баъзеашон ҳатто мазҳаби худро иваз намудаанд, мехоҳанд, ки боз ҳамон рӯзҳои сиёҳ такрор шаванд.

ТТЭ Ҳизби наҳзат дар асоси далелҳои мӯътамаду асоснок, баъди бо нокомӣ анҷом ёфтани табаддулоти наҳзатиён таҳти сарварии муовини Вазири мудофиаи Тоҷикистон ва аъзои фаъоли ҳамин ҳизб генерал А. Назарзода аз ҷониби Прокуратураи генералии Ҷумҳурии Тоҷикистон мамнуъ эълон ва ба рӯйхати гурӯҳҳои террористӣ дохил шуд. Ба истиснои чанд нафар аз ҳайати роҳбарии дар ин табаддулот дастдоштаи ҳизб аз ҷониби мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ва сохторҳои амниятии кишвар нисбати ягон нафар аъзои қатории ҳизб, ки хатои худро фаҳмида, бо амри дилу виҷдон сафҳои онро тарк намуданд, чораи интизомӣ ё маъмурию ҳуқуқӣ андешида нашудааст, то боиси нигаронӣ бошад. Онҳо имрӯз чун аъзои комилҳуқуқи ҷомеа озодона кору зиндагӣ доранд. Ва он ҳама даъвоҳо дар бораи таъқибу боздошт ё шиканҷаи собиқ аъзои ТТЭ ҲНИТ, ки ватанфурӯшон паҳн мекунанд, беасосанд.

Имрӯз дар симои Кабирию пайравонаш боз як зумра сиёҳкорон, ватанфурӯшон, бадхоҳон ва душманони сулҳу ваҳдати сартосарии мо мехоҳанд аз рӯи ҳамон сенарияи куҳна амал намуда, ҳаёти осоиштаи моро халалдор намоянд. Камбудию норасоиҳои ҷузъие, ки дар зиндагии аҳли ҷомеа ҷой доранд, байрақи дасти онҳост. Шахси ноогоҳ дар ибтидо гумон мекунад, ки мақсад аз даъвату муроҷиатҳои ин тоифа бартараф намудани мушкилоту муаммоҳои рӯзгори халқ ва ислоҳи вазъияти ҷойдошта аст. Лекин таҳлилҳо нишон медиҳанд, ки чунин «ташаббусҳо» танҳо обро лой кардану моҳӣ доштан мебошад. Агар зиндагиномаашонро таҳлил намоед, ба хубӣ аён мешавад, ки худи ин нафарони «дилсӯзи халқу Ватан» дар асл барои ободии диёр ва ба зиндагии шоиста расидани мардум коре накардаанд. То имрӯз касе аз онҳо манфиате надидааст.

Ҷавонони Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров рафторҳои хоинона ва ватанфурӯшонаи Муҳиддин Кабирӣ ва пайравону ҳаммаслаконашро сахт маҳкум намуда, чун тамоми сокинони Ватанамон намегузорем, ки онҳо нақшаву ниятҳои нопокашонро амалӣ созанд. Бо муттаҳидӣ дар атрофи Пешвои муаззами миллат даст ба дасти ҳамдигар дода, баҳри ҳифзи арзишҳои миллӣ, тарғиби ғояҳои истиқлолияти миллӣ, таърих ва фарҳанги куҳани аҷдодӣ собитқадамона камари ҳиммат мебандем.