Чуноне ки ҳамагон огаҳӣ доранд, чанд рўз қабл бавоситаи ахбори омма Қарори Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон оиди аз вазифаҳои ишѓолкардаашон озод шудани чанде аз сардорони вазорату идораҳо эълон гардид ва дар қатори эшон сардори Сарраёсати иҷрои ҷазои ҷиноии Вазорати адлияи Ҷумҳурии Тоҷикистон-Изатулло Шарипов низ буд. Чи тавре ки аз қироати Қарор маълум аст, Изатулло Шариповро бинобар сабаби ба нафақа баромаданаш Ҳукумати мамлакат аз вазифа озод намудааст.

Аммо сару садоҳо доир ба ин Қарори Ҳукумати кишвар дар расонаҳои хабарии шабакаҳои интернетӣ зиёданд. Баъзеҳо ба он ақидаанд, ки Изатулло Шарипов дар фирор намудани зиндониён аз маҳбасхонаи №3-и шаҳри Хуҷанд даст дорад ва ў пешакӣ бо роҳбари ин зиндон- Сафаров Файзуллоҷон ин нақшаро тарҳрезӣ намуда бошанд. Ба ҳар ҳол, агар ин ягон ҳолати воқеӣ дошта бошад, тафтишот ва крмандони ҳифзи ҳуқуқи мамлакат бояд ошкор намоянд.

Вале як нукта моро дар ҳайрат иегузорад, ки гўё Изатулло Шарипов бея гон номнависии пешакӣ ба ҳузури Ҷаноби Олӣ, президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ворид мешудааст. Ин суханон ягон асоси воқеӣ надоранд. Чунки Ҷаноби Олӣ шабу рўз дар андешаи ободиву хуррамгардонии мамлакат, қабулу гусели меҳмонон, сафарҳои корӣ ва ҳаллу фасли камбудиву норасоиҳои кишваранду баҳудаю беҳуда вақти хешро намегузаронанд.

Ҳамчунин навиштаанд, ки Изатулло Шарипов ба духтарони Ҷаноби Олӣ- Озода ва Тахмина кўмакҳо мерасонидааст. Худ қазоват кунед, ки духтарони Ҷаноби Олӣ соҳиби ҷойи кор ва маошанд, зиндагии тинҷу ободу ором доранд ва ба чизе ниёз надоранд, чи тавр муҳтоҷи кўмаки шахси дигаранд? Ҳамагон шоҳиди ҳолем, на танҳо Ҷаноби Олӣ, балки фарзандонашон низ то метавонанд ба дигарон кўмак менамоянд, дасти ятиме,корафтодаеро мегиранд, то диле ба даст оранд. Магар навиштани чунин суханон паст задани шаъну шарафи як оилаи бонуфузи кишвар нест? Пеш аз он ки чизе нависем, аввал бояд андеша кунем, ки чӣ менависем.

22 марти соли 2018 Иҷлосияи 72-юми Маҷмаи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз рӯйи ташаббуси навбатии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба муносибати оғози «Даҳсолаи байналмилалии амал «Об барои рушди устувор, солҳои 2018-2028» чорабиниҳои сатҳи байналмилалӣ дар доираи санаи биступанҷумини баргузории Рӯзи байналмилалии захираҳои об доир гардид. Об яке аз сарчашмаҳои асосии рӯзгори инсоният мебошад ва бе он мавҷудияти ҳаёт дар рӯйи замин ғайриимкон аст. Захираҳои об дар миқёси ҷаҳон хеле зиёд буда, 71%-и масоҳати кураи заминро об ишғол кардааст. Бо вуҷуди ин, инсоният солҳои охир аз нарасидани оби тоза ба мушкилиҳои зиёде рӯ ба рӯ гардидааст ва ин масъала ба яке аз проблемаҳои глобалии ҷаҳони муосир табдил ёфтааст. Мувофиқи маълумоти Созмони Милали Муттаҳид дар айни замон танҳо 1,2 миллиард аҳолии курраи замин аз оби тоза бархӯрдоранд. Зиёда аз 3 миллиард нафар оби ғайрисанитарӣ истеъмол менамоянд. Ҳар сол зиёда аз 5 миллион нафар аз бемориҳои вобаста ба олудагии об вафот мекунанд.

Кишвари мо ҳарчанд дар саргаҳи ташаккулёбии захираҳои оби тоза қарор дорад, аз масъалаи глобалии танқисии оби тоза худро канор гирифта наметавонад, чунки бо вуҷуди доштани сарчашма ва манбаъҳои бузурги оби тоза мо низ бо ин проблема рӯ ба рӯ ҳастем. Ҷомеаи инсонӣ аз замоне, ки ақлу дини худро дастрас намуд, аввалин эътиқоди онҳо эътиқод ба унсурҳои табиат: об, хок, бод ва оташ буд. Исоният аз азал хусусиятҳои хоси ин унсурҳоро фаҳмида, муҳимияти онҳоро барои ҳаёт дарк намуда буд. Бозёфтҳои археологӣ низ аввалин маротиба ташаккулёбии инсоният ва ҳамчун қабила-қабила зиндагонӣ кардани инсонҳоро дар наздикии дарёҳо ва баҳрҳо муайян намудааст. Зеро, ки об манбаи асосии зиндагонии одамони аввалин будааст. Ҳоло бошад, қисмати зиёди инсоният дар бисёр қитъаҳои олам аз норасоии об азият мекашанд, ки ин албатта ба зиёдшавии фавт, бемориҳои сирояткунанда ва ғайра оварда мерасонад, ки ин масъала тамоми мардуми курраи заминро дар ташвиш гузоштааст. Таъмини оби тоза заминаи асосии қонеъ гардонидани талаботҳои асосии зиндагонии инсон, пеш аз ҳама, барои нигоҳ доштани ҳифзи саломатӣ, таъминоти ғизои безарар ва ғайра хеле зарур аст. Бо ибораи дигар, об манбаи ҳаёт ва ҷузъи асосии рушди устувори инсоният аст. Бисёр кишварҳои ҷаҳон, аз ҷумла Осиёи Марказӣ низ солҳои охир гирифтори хушксолӣ ва обхезиҳои зиёди пайдарҳам гардида истодааст. Ҳамаи ин натиҷаи афзоиши эҳтиёҷот ба захираҳои об мебошад, ки ҳаҷми онҳо маҳдуд аст. Дар айни замон баҳру дарёҳо, кӯлҳо ва пиряхҳо, ки сарчашмаи асосии таъминоти об ҳастанд, мисли дигар сарватҳои табиат аз ҷониби одамон бе назардошти оқибатҳои ногувор истифода мешаванд. Аз ҳамин сабаб, масоҳати онҳо торафт маҳдуд мегардад, сифати об коста мегардад, миқдори обе, ки барои зарурати таъминоти инсон лозим аст, сол то сол кам мешавад.