Барои озмуни мақолаи беҳтарин таҳти унвони “ТОҶИКИСТОН – ВАТАНИ МАН”

ТОҶИКИСТОНИ МАН - ДУНЁИ МАН

Шояд, агар гӯям, ки эҳсоси Ватан дар андешаву қалби ҳар яке аз  мо маҳз дар айёми кӯдакӣ пайдо шудааст, иштибоҳ  намекунам. Ҳар лаҳза, ки ба андеша ғӯтавар мешавам ва эҳсоси Ватан вуҷуди маро фаро мегирад, ҳамон айёми кӯдакӣ ба ёдам мерасад, ҳамон лаҳзаҳое, ки парвои ин ҷаҳон надоштам,  ҳамон давроне, ки  мисли афсона ва навори синамо аз пеши чашмонам гузашт. Ман фикр мекунам,  мафҳуми «Ватан» ин танҳо як калима нест, ки онро дар забон ифода намуд, балки ин мафҳумро бояд бо қалбу ақли хеш шинохт. Он варзишгари ғолибе, ки лаҳзаи танинандоз гардидани суруди миллии  кишвараш даст дар рӯйи қалбу ашк дар чашмонаш ҳалқа мезанад, он ҷанговаре, ки ба оташи ҷанг ворид шуда, нангу номусро муқаддас мешуморад ва дар бораи худ фикр намекунад, он ғарибе, ки дур аз Ватан дар фироқи он шабу рӯзи худро гум кардааст, маънои шинохти Ватанро аз онҳо бояд омӯхт. Барои ҳар як инсон Ватан эҳсоси сирф ботинӣ аст. Ватан ин ҳамон кишвару шаҳрест, ки ман  дар он таваллуд шуда, ин ҳамон хонаест, ки дар оғӯши модари хеш парвариш ёфтаам, ин ҳамон кӯчаест, ки ба сӯйи дабистони худ қадам задаам, ин ҳамон дунёест, ки маро мисли оҳанрабо ҳамеша ба сӯйи худ мекашад, ин ҳамон Тоҷикистон аст, ки то лаҳзаи марг маро мояи ифтихор аст. Ҳар қадар, ки ман калон мешавам ва умрам ба сӯйи пирӣ меравад, дар «ман»-и ман ҳамон қадар ҳиссиёту андешаҳо дар бораи Ватанам – Тоҷикистони маҳбуб бештар ҷамъ мешаванд.Фикр мекунам Тоҷикистони ман кӯчак нест. Он бузургтар аз ин дунёи мост. Чаро? Зеро ҳар куҷое аз ин дунё равам, худро дар он ғунҷонда наметавонам, вале Тоҷикистони ман бо он кӯчакии худ маро ончунон дар хеш фаро мегирад, ки метавонам ҳамеша дар он осудаву амн бимонам. Аз он ки ман тоҷик ҳастам ва дар рӯҳияи тоҷикӣ тарбия ёфтаам, ҳамеша  ифтихор мекунам. Табиати тоҷик ин аст, ки дар  камолоти рӯҳонии худ ҳамеша саъй мекунад, худро ба хотири каси дигар фидо кунад, аз хушбахтии каси дигар шод шуда, душманашро дар ҳама ҳолат мебахшад. Ин миллат он қадар  меҳрубон аст, ки манфиати дигаронро аз манфиати хеш бартар мешуморад.

NATIONAL LANGUAGE IS THE AUTHENTICATION OF NATION

Annual on 5^th October Tajik people celebrate the State Language Day. The national language which is the basis of the national identity and the main factor of its protection preserves the knowledge and enlightenment accumulated by the Tajik people for thousands years, and the most proof of the existence and life giving status of the nation. Therefore, care and appreciation of it and compliance with the standards of literary language in writing and speech in the conditions of increasing globalization is the necessity of time.

The role of the Founder of Peace and National Unity, the Leader of nation, Honorable Emomali Rahmon is unique in the direction of the protection, sustainability and promotion of the status of the Tajik language. The national language is the main foundation of the formation of the national state, because the language of the nation is a symbol of identity of native speakers and authentication of the nation. In Tajikistan alone with achievement of the national and cultural independence, the State Language Day and the State Language Law established by the decision of the Government and the decision of the Assembly of Representative of the Supreme Assembly of the Republic. The position of the national language in the period of independence was stable and feud from pressure, restriction and oppression.