Сулҳ - мароми зиндагии инсоният аст.

Инсоният дар марҳилаҳои тўлонии таърих ба равандҳое дучор гаштааст,  ки ҳаёти минбаъдаи онҳоро ҳамин равандҳо муайян кардаанд. Аз байни чунин равандҳо ба андешаи мо, аз ҳама муҳимтаринашон сулҳ, созгорӣ, суботи сиёсӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ бартарии куллӣ дошта, дар тарзи ташаккули ҷомеа ва ҳаёти инсоният мавқеи беандоза мусбӣ бозидаанд. Асоси ваҳдати миллиро созиши ҷонибҳо ва гуруҳҳои мухталифи бо ҳам омада, яъне ба сулҳу салоҳ омада ташкил додааст. Бесабаб нест, ки қофиласолори назми тоҷик, одамушшуаро Абўабдуллоҳи Рўдакӣ асоси ба ҳам омаданҳоро дар накўию сулҳ ва сабаби нифоқу низои дохилию беруниро дар нодонӣ ва гумроҳии инсонҳо дониста, фармуда буд:

Тақдири забони  форсӣ (дарӣ – тоҷикӣ) дар шароити ҷаҳонишавӣ

Забон нишонаи асосии фарқкунандаи миллӣ буда он барои инсон асосан ҳамчун воситаи гуфтугўи байни одамон, баҳри ифода кардани мақсаду мароми онҳо хизмат мекунад. Забони ноби форсӣ, ки таърихи хело ҳам кўҳан дорад, яке аз забонҳои пурқувваттарин, бойтарин ва хушсадотарин ба ҳисоб меравад. Он барои зиёда аз 100 млн аҳолии рўи замин – асосан мардуми  кўҳанбунёди Эрону Афғонистону Тоҷикистон забони модарист ва нишонаи миллии мардумони бо ин забон ҳарфзананда мебошад. Бо ин забон тўли ҳазорсолаҳо ҳазорҳо асарҳои илмии

Дини ислом ба ҳизб эҳтиёҷ надорад.

Ҳизби Назҳати Ислом дар Тоҷикистон барҳам дода шуд, чунки роҳбарони ин ҳизб  Муҳиддин Кабирӣ ва дигар ҳаммаслаконаш дини исломро ниқоби худ карда, бо шарикони хориҷиашон мехостанд, Тоҷикистони ободро ба вартаи ҳалокат,  биёбони беоб  табдил диҳанд. Ба ҳамаи мардуми Тоҷикистон маълум аст, ки баъд аз пошхўрии  Иттиҳоди Шуравӣ, Тоҷикистон соли 1991 истиқлолият ба даст овард ва мо 25-солагии Истиқлолиятро 9-уми сентябри соли 2016 дар сатҳи баланди миллӣ ҷашн гирифтем. Аз соли 1992 дар Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ сар шуд  ва

ЧЕҲРАИ ВОҚЕИИ ҲНИТ ИФШО ШУД!

Пушти по зан тахти Кайковусро,

Сар бидеҳ, аз тан мадеҳ номусро!

Ифшо шудани ҷиноятҳои нав ба нави ҳизби экстремистию террористии ҲНИТ аз ҷониби мақомотҳои қудратии Тоҷикистон шахсро ба тааҷҷуб меорад.  Зеро ба гузаштаи таърихи миллати тоҷик назар андозем, аҷдодони мо баҳри ин марзу бум танҳо ҷони худро нисор карда, садҳо маротиба пешмарги ин сарзамин гардиданд. Таърих исбот кард, ки ҲНИТ ва роҳбаронаш ба гузаштагони бузургвори худ хиёнат карда, мехостанд ин марзу бумро қурбони нафси кучак ва хоҷагони хориҷии худ кунанд. Чанде пеш тариқи расонаҳои хабарии Тоҷикистон боз як амали нанговари

МАҚОМИ ТАЪЛИМУ ТАРБИЯ

ДАР РАВАНДИ  СИЁСАТИ МИЛЛӢ

Масъалаи таълиму тарбияи миллӣ яке аз проблемаҳои муҳиму рўзмарраи замони муосир ба ҳисоб рафта, паҳлўҳои гуногуни ҳаёти иҷтимиоию сиёсиро дарбар мегирад. Оид ба ин масъала дар сарчашмаҳои илмҳои сиёсию педагогӣ баҳсҳои гуногун мавҷуд аст. Бештар дар фалсафаи сиёсӣ масъалаи фаъолияти инсон ва рафтори сиёсии он мавриди баҳс қарор гирифтааст, ки дар он мақоми таълиму тарбия ҷойгоҳи махсусро иишѓол мекунад. Дар педагогика бошад таълиму тарбия категорияҳои марказӣ ба шумор рафта, асос ва мақсади  ин фанро ташкил медиҳанд. Аммо

ИДЕЯИ МИЛЛӢ — ЗАМИНАИ РУШДИ ОЯНДАИ ҶОМЕА

Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни суханрониашон дар мулоқот бо сокинони Вилояти Мухтори Кўҳистони Бадахшон дар шаҳри Хоруғ 19 сентябри соли 2012 чунин зикр намуданд: «Дар чунин шароити ҳассоси авзои байналмилалӣ моро зарур аст, ки доимо ҳушёру зирак бошем, ақлу хирад ва донишу таҷрибаи худро ба хотири тақвияти минбаъдаи давлатамон, ҳифзи марзу буми он, таҳкими ваҳдати миллӣ ва таъмини сулҳу суботи комили ҷомеа сафарбар намоем». Аз ин суханон бармеояд, ки имрўз ҳар як  шаҳрванди Тоҷикистон бояд донишу таҷриба ва фаъолияти худро баҳри рушду нумуи  давлатдорӣ истифода намуда, дар ташаккули идеяи миллӣ мавқеи худро дошта бошад.

Моҳияти иртиҷоии идеологияи ифротии салафия.

Бояд ёдовар шуд, ки дар мазмуну моҳияти ҳамаи  Паёмҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон дар муроҷиаташ ба мақомоти давлатӣ, ҳамчунин дар  мулоқотҳояш бо аҳли зиё ва ҷавонон дар робита бо ҳимоя намудани шаҳрвандон, бахусус ҷавонон аз ҳаракатҳои ифротгарою террористӣ ва мазҳабу равияҳои бегона, ба хотири ҳифзи фарҳангу арзишҳои миллӣ ва эҷоди суботу амнияти ҷомеа ва рушди давлати миллӣ борҳо таъкид гардидааст. Бар ҳамин асос  яке аз чунин ҳаракатҳои ифротгаро дар заминаи эътиқодҳои динӣ, ки имрўз аз ҷониби бегонагон ба