Аъмоли ифротгароён зидди дини ислом аст

Маълум аст, ки дар кишвари ҷангзада ҳукумат мустаҳкам нест ва метавон онро ба осонӣ маҳв кард. Гурӯҳи бо ном Давлати исломӣ, ки дар он ҳеҷ нишоне аз дини мубини ислом дида намешавад, як қисмати мамолики Ироқу Сурияро тасарруф карда, мехоҳад, ки оташи ҷангу кушторро ба ҷамоҳири дигар низ бикӯчонад. Ин гурӯҳ барои амалинамоии ҳадафҳои нопок ва ғаразноку ҷангҷӯёнаи хеш бо василаҳои мухталиф бештар  ҷавонони сабукандешу камдонишро ба сафҳояш

Ҷавонон ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ

Мо ҷавонон бояд фаромӯш насозем, ки мардуми Тоҷикистон масъулияти ҳифзи манфиатҳои миллӣ, таҳкими пояҳои давлатдорӣ, таъмини амнияту суботи кишвар ва ободиву пешрафти мамлакатро ба зиммаи мо вогузор менамоянд. Дар хотир дошта бошем, ки барои мо муҳимтар арзишҳое ҳастанд, ки дар худ холисона манфиатҳои миллӣ ва давлатиамонро инъикос намоянд. Имрӯз шоҳид мешавем, ки бо ҷурми демократия, озодии сухан, матбуот, таъмини ҳуқуқу озодиҳои инсон, дастгирии башардӯстона ва ғайраҳо бисёре аз давлатҳои соҳибиқтидор

Ҷавонон таҳкимбахши истиқлолиятанд

Мо, ҷавонони сарбаланду соҳибтамаддуни зодаи Истиқлол, бояд шукргузорӣ аз тинҷиву осудагии Ватани маҳбубамон – Тоҷикистони дошта бошем.

Бисту панҷ сол пеш муҳимтарин воқеаи таърихии миллати тоҷик ба вуқуъ пайваст. 9 сентябри соли 1991 расман рӯзи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Аз ҳамон вақт то имрӯз ин санаи муборак барои миллати бофарҳангу безаволи тоҷик иди муқаддас ва бузурги таърихӣ ба ҳисоб меравад.

Истиқлол волотарин ва пурарзиштарин дастоварди

Доимо сарсабз бошӣ, эй Ватан!

Созишномаи сулҳ ва ризоияти миллиро дар як шароити вазнин ва пурҳаводис хурду бузург интизорӣ мекашиданд. Аҳолии осоишта аз зулму истибдоди тарафҳои даргир ба ҷон омада, ба кишварҳои ҳамсоя, аз ҷумла, Афғонистон панаҳ мебурданд. Нооромию бесуботӣ тамоми қаламрави мамлакатро фаро гирифта буд.

Ашки модарони аз фарзандон ҷудошуда аз пайомади наҳси ҷанги бародаркуш хабар медод. Лашкари ғаму андуҳ меҳмони кошонаҳои мардум гардида буд. Аз ҳеҷ тарафе садои хушу навои ҷонбахш ба гӯш намерасид, балки саросар яъсу

Масъулони фардои кишварем

Баъди рӯзҳои тира дар диёри мо дубо­ра субҳи умед дамид. Офтоби сулҳу ваҳдат ва дӯстӣ шуъла­афшон шуд. Акнун моро мебояд, ки ба қадри ин сулҳу салоҳ, оро­мию осоиштагӣ ва ваҳдату ягонагӣ бирасем. Ин диёри камзамини мо барои хурду калон чун гаҳвараки чашм муқаддас аст, зеро ҳар яки мо дар ин хоки зархез ба камол расидаем. Ҳамчун гавҳараки чашм бояд ин Ватанро пуштибон бошем, ба қадри он бояд бирасем, зеро гузаштагони мо бо азобу ранҷҳои зиёд ин давлату фарҳангро

Машқҳои пагоҳирӯзӣ

Донишҷӯёни донишгоҳ то саршавии дарс  20-25 дақика ба варзиш машғул мешаванд.

Футбол - шоҳи бозиҳои варзишӣ

Натиҷаи даври нимфиналӣ ва финалии бозии футболи хурд байни донишҷӯёни соли аввали факултети таърих бахшида ба 25-умин солгии Иҷлосияи XVI- Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва «Cоли ҷавонон» ҷамъбаст  гардид, ки дар ин бозии дӯстона гурӯҳи 1-А ғолиб дониста шуда аз тарафи садорати факултет бо ифтихорномаҳо қадрдони гаштанд.

Садорати факултет аз Раёсати донишгоҳ ва кафедраи тарбияи ҷисмонӣ