Ахлоқи ҷавонон дар шабакаҳои иҷтимоӣ

Ҷаҳонишавии илму техника ва пайдо шудани шабакаи глобалии Интернет, махсусан,  дар замони муосир ҳамчун як ниҳоди таъсирнок ва пур аз зиддият ҷомеаро ба ташвиш ва нооромиҳо оварда истодааст. Яъне, ин шабакаи ҷаҳонӣ ба майдони ҷанги фикрӣ мубаддал гаштааст. Ҷангҳои фикрӣ, албатта, ба воситаи забон амалӣ мешаванд.

Нақши Роғун дар рушди иқтисодиёти кишвар

Осиёи Марказӣ аз назари географӣ на танҳо собиқ Осиёи Миёнаи Иттиҳоди Шӯравӣ, балки Қазоқистон, Муғулистон, Афғонистон, вилояти Цинзяну Уйғури Хитойро низ дар бар мегирад. Аз нигоҳи захираҳои гидроэнергетикӣ, Тоҷикистон дар байни онҳо ҷои аввалро ишғол менамояд. Ҳаҷми то имрӯз мушаххас гардидани ин захираҳо ба 530 млрд. кВт/соат мерасад, ки ин барои кишваре чун Тоҷикистон ниҳоят зиёд мебошад.

Ваҳдати миллӣ кафолати амнияти кишвар

Мардуми шарафманд ва фарҳангофари тоҷик, чи тавре Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон дар суханрониашон бо донишҷӯёни муассисаҳои таҳсилоти олии касбӣ таъкид доштанд, ҷиҳати ноил шудан ба самараи сулҳ ва ваҳдати миллӣ «аз имтиҳони бисёр сахту сангини таърих гузашта, ба шарофати хиради азалии худ ба мухолифати мусаллаҳона ва ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ хотима бахшид ва ба аҳли башар исбот намуд,

АМНИЯТИ ДАВЛАТ АМНИЯТИ МИЛЛАТ АСТ

Чанд вақти  охир дар сархати расонаҳо алайҳи  сиёсати феълии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва дар ҳолати заъф қарор доштани фаъолияти Кумитаи давлатии амнияти миллии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва дигар мақомотҳои қудратӣ  сару садоҳое аз ҷониби манфиатхоҳони дохиливу берунӣ ба гӯш мерасад.

Маълум аст, ки ҳадаф аз  роҳандозӣ намудани чунин низоъҳои идеологӣ ва сиёсӣ пеш аз ҳама 

ҚУВВАИ ПЕШБАРАНДАИ ҶАҲОНБИНӢ ВА

ШУУРИ ҶАМЪИЯТӢ ДАР ИНКИШОФИ АМНИЯТИ МИЛЛ

Вақтҳои охир дар саҳифаҳои рӯзномаҳо, маҷаллаҳо, нашрияҳои сершумори Тоҷикистон бисёр хабару мақолаҳо, очерку ҳикояҳо ва дигар пешниҳодҳои муҳим нашр гардида, ба диққати хонандагони сершумор пешниҳод карда метавонанд. Дар байни онҳо мақолаи доктори илмҳои сиёсӣ Саймунин Ятимов «Шуури ҷамъиятӣ ва амнияти ҷамъиятӣ (шурри муқаррарӣ)» ҷойи махсусро мегирад. Муаллиф дар ин мақола тағйиротҳои гуногуне, ки солҳои охир дар ҷаҳон имрӯза ва махсусан, дар ҳаёти халқу миллатҳое, ки дар

Ислом бо гурӯҳҳои ифротгаро иртибот надорад

Манфиатҷӯиву бартарихоҳии гурӯҳҳои алоҳидаи ифротӣ сабабгори дар арсаи ҷаҳон аз байн рафтани давлатҳо, муноқишаҳои мусаллаҳона дар миёни онҳо, кушторҳои бераҳмона, харобу валангор гардидани маҳалҳои аҳолинишин ва ҳатто, шаҳру вилоятҳо, марказҳои фарҳангиву осори таърихӣ ва талафоти зиёди ҷонӣ шуда истодаанд. Барои гирифтани пеши роҳи ин раванди даҳшатбор моро зарур аст, ки қувваҳои солимро муттаҳид созем ва саранҷоми фоҷиабори ин зуҳуротро ба ҷомеаи башар, пеш аз ҳама, ба наврасону ҷавонон дуруст фаҳмонем.

Баҳор имсол хуштар менамояд

Паёми табрикии ректори донишгоҳ, академик

Носирҷон Салимӣ ба ифтихори ҷашни Наврӯз

Устодони арҷманд!

Донишҷӯёни азиз!

Чандест, ки Ватани маҳбуби моро фазои атромезу мушкбез ва эҳёгари фасли ҳуснофарини баҳор фаро гирифтааст. Баҳор аз он боз ҳам шукӯҳманду дилписанд ва афсонагуна аст, ки ҷашни Наврӯз дар оғӯш дорад ва ин ҷашнест, ки таърихи куҳанро фаро гирифтаасту безаволию ҷовидониаш кайҳо собит гаштааст.