Об  ҳастии инсон ва ҷомеъа

Аз қадимулайём об чун манбаи ҳайёт ва ҳастии тамоми олами наб ба ҳисоб меравад. Чор унсур дар ҳайёт муқаддасанд: об, хок, оташ ва бод, ки нахустини онҳо об аст. Обро инсон барои нӯшидан, пухтани хӯрок, шустушӯй, сохтани манзил, тозагии кхонаву кӯчаҳо, обери заминҳо, ки асоси зиндагии мардум маҳсуб меёбад, истифода мебаранд.

Инсон бо роҳҳои обӣ заврақу киштӣ меронад. Об турбинаҳоро ба ҳаркат дароварда, ҷараёни барқ ҳосил мекунад. Бо қувваи оби зиёд чархи осёб, дастакҳои обҷувоз ҳаракат мекунанд. Кори ягон соҳаи саноат бе об пеш намеравад. Аз ин рӯ обро ҳамчун ҳастии олами наботот меҳисобанд.

Ҷавонон бар зидди ТЭТ ҲНИТ

Ҷавонони соҳибфарҳангу пуриродаи Ҷумҳурии Тоҷикистон аз сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати милли,пешвои муазами миллат,Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомали Раҳмон руҳу илҳом гирифта, дар мамолики дурру наздик бо баҳои хубу аъло таҳсил намуда истодаанд. Ҳамзамон бо интизоми намунавӣ таҳсил намуда ,дар корҳои созандагию ободонии мамлакатамон саҳми босазо гузошта номбардори миллати худ мегарданд.Чигунае, ки шиорашон чунин аст; «Сулҳдусти ,сулҳофарӣ.сулхпарварӣ аз беҳтарин хислатҳои

ИФРОТГАРОӢ, ОҚИБАТҲОИ НОМУСОИД ВА РОҲҲОИ ПЕШГИРИИ ОН

Пас аз ба даст овардани Истиқлолияти комил Ҷумҳурии Тоҷикистон мавриди бархурди геополитикии қудратҳои ҷаҳонӣ гардида, гурўҳҳои огоҳу ноогоҳро боистифода аз ҳассосиятҳои динию маҳаллӣ тавассути сармоягузорӣ ва тақсими аслиҳа ба майдонҳо кашида, кишварро ба гирдоби фалокату буҳрон дучор намуданд. Боло гирифтани хираду ақли солими фарзандони бонангу номус ва миллатдўсту соҳибхиради ин кишвар дар як муддати начандон тулонӣ ба ҳамаи ин нооромиҳо ҳусни хотима бахшида шуд. Гарчанде аз замони имзои созишномаи Ваҳдати миллӣ (27

Сулҳ - мароми зиндагии инсоният аст.

Инсоният дар марҳилаҳои тўлонии таърих ба равандҳое дучор гаштааст,  ки ҳаёти минбаъдаи онҳоро ҳамин равандҳо муайян кардаанд. Аз байни чунин равандҳо ба андешаи мо, аз ҳама муҳимтаринашон сулҳ, созгорӣ, суботи сиёсӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ бартарии куллӣ дошта, дар тарзи ташаккули ҷомеа ва ҳаёти инсоният мавқеи беандоза мусбӣ бозидаанд. Асоси ваҳдати миллиро созиши ҷонибҳо ва гуруҳҳои мухталифи бо ҳам омада, яъне ба сулҳу салоҳ омада ташкил додааст. Бесабаб нест, ки қофиласолори назми тоҷик, одамушшуаро Абўабдуллоҳи Рўдакӣ асоси ба ҳам омаданҳоро дар накўию сулҳ ва сабаби нифоқу низои дохилию беруниро дар нодонӣ ва гумроҳии инсонҳо дониста, фармуда буд:

Тақдири забони  форсӣ (дарӣ – тоҷикӣ) дар шароити ҷаҳонишавӣ

Забон нишонаи асосии фарқкунандаи миллӣ буда он барои инсон асосан ҳамчун воситаи гуфтугўи байни одамон, баҳри ифода кардани мақсаду мароми онҳо хизмат мекунад. Забони ноби форсӣ, ки таърихи хело ҳам кўҳан дорад, яке аз забонҳои пурқувваттарин, бойтарин ва хушсадотарин ба ҳисоб меравад. Он барои зиёда аз 100 млн аҳолии рўи замин – асосан мардуми  кўҳанбунёди Эрону Афғонистону Тоҷикистон забони модарист ва нишонаи миллии мардумони бо ин забон ҳарфзананда мебошад. Бо ин забон тўли ҳазорсолаҳо ҳазорҳо асарҳои илмии

Дини ислом ба ҳизб эҳтиёҷ надорад.

Ҳизби Назҳати Ислом дар Тоҷикистон барҳам дода шуд, чунки роҳбарони ин ҳизб  Муҳиддин Кабирӣ ва дигар ҳаммаслаконаш дини исломро ниқоби худ карда, бо шарикони хориҷиашон мехостанд, Тоҷикистони ободро ба вартаи ҳалокат,  биёбони беоб  табдил диҳанд. Ба ҳамаи мардуми Тоҷикистон маълум аст, ки баъд аз пошхўрии  Иттиҳоди Шуравӣ, Тоҷикистон соли 1991 истиқлолият ба даст овард ва мо 25-солагии Истиқлолиятро 9-уми сентябри соли 2016 дар сатҳи баланди миллӣ ҷашн гирифтем. Аз соли 1992 дар Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ сар шуд  ва

ЧЕҲРАИ ВОҚЕИИ ҲНИТ ИФШО ШУД!

Пушти по зан тахти Кайковусро,

Сар бидеҳ, аз тан мадеҳ номусро!

Ифшо шудани ҷиноятҳои нав ба нави ҳизби экстремистию террористии ҲНИТ аз ҷониби мақомотҳои қудратии Тоҷикистон шахсро ба тааҷҷуб меорад.  Зеро ба гузаштаи таърихи миллати тоҷик назар андозем, аҷдодони мо баҳри ин марзу бум танҳо ҷони худро нисор карда, садҳо маротиба пешмарги ин сарзамин гардиданд. Таърих исбот кард, ки ҲНИТ ва роҳбаронаш ба гузаштагони бузургвори худ хиёнат карда, мехостанд ин марзу бумро қурбони нафси кучак ва хоҷагони хориҷии худ кунанд. Чанде пеш тариқи расонаҳои хабарии Тоҷикистон боз як амали нанговари