Оҷонсии иттилоотии «Sputnik» хабар медиҳад, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон ба гурӯҳи кишварҳои аз лиҳози бехатарӣ амн ва диданибоб шомил шуд. Дар гурӯҳ, инчунин  ҷумҳуриҳои Туркманистон, Қазоқистон ва Ӯзбекистон низ шомил гардидаанд.

Давлатҳо аз лиҳози бехатарӣ ба чор гурӯҳ тақсим карда шудаанд. Ба гурӯҳи чорум давлатҳои Афғонистон, Эрон, Ироқ, Яман, Ливия, Мали, Сурия, Кореяи Шимолӣ, Сомали, Судони Ҷанубӣ ва Ҷумҳурии марказии Африқо ворид гардидаанд, ки дар онҳо бехатарии шаҳрвандон ва сайёҳон умуман кафолат дода намешавад.

ИДЕЯИ МИЛЛӢ — ЗАМИНАИ РУШДИ ОЯНДАИ ҶОМЕА

Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни суханрониашон дар мулоқот бо сокинони Вилояти Мухтори Кўҳистони Бадахшон дар шаҳри Хоруғ 19 сентябри соли 2012 чунин зикр намуданд: «Дар чунин шароити ҳассоси авзои байналмилалӣ моро зарур аст, ки доимо ҳушёру зирак бошем, ақлу хирад ва донишу таҷрибаи худро ба хотири тақвияти минбаъдаи давлатамон, ҳифзи марзу буми он, таҳкими ваҳдати миллӣ ва таъмини сулҳу суботи комили ҷомеа сафарбар намоем». Аз ин суханон бармеояд, ки имрўз ҳар як  шаҳрванди Тоҷикистон бояд донишу таҷриба ва фаъолияти худро баҳри рушду нумуи  давлатдорӣ истифода намуда, дар ташаккули идеяи миллӣ мавқеи худро дошта бошад.

Нафас дорад, валекин ҷон надорад,

Касе, к-ў бар муроди дигарон зист.

Муҳаммад Иқбол

Хуршед ҳар саҳар дарвозаи рўзро боз мекунад ва зиндагии тоза оғоз мешавад ва шом бо ғуруби хеш ин дарвозаро мебандад. Садҳо ҳазорон сол аст, ки чархаи гетӣ ба ин равиш мечархад ва инсонҳо шоҳиди ин ҳол ҳастанд. Ҳаройина, суханвароне ва андешаварзоне ҳастанд, ки эҳсос кардаанд, бояд ин мақоми волои сарчашмаи Меҳрро ситуд ва дар зеҳну ҳуши инсон ин боварро тоза кард ва беш аз ин башар рўзеро дар тақвим махсус ба «Рўзи Офтоб» кардааст, агарчи ҳама рўз рўзи офтоб аст ва рўзро бидуни офтоб тасаввур натавон кард.

Ватан сарзамини меҳр аст, ки фароварди орзуву омолҳои неки моро ғалаёни туғён он ҷост ва, албатта, он ҳам, аз ишқи поки инсонӣ маншаъ мегирад ва дар дидгоҳи мо бо ҳар қатра обу хоки муқаддаси Ватан бузургӣ касб мекунад. Муқаддас аз он аст, ки ҳавояш навозишгари рўҳ асту обу хокаш ангезаи вуҷуд, ки дар фаросўи ёдҳо арзани вафо мекорад, ба мисле ки асрҳо қабл аз ин устоди шуаро Абўабдуллоҳ Рўдакӣ фармуда буд:

Бўйи ҷўйи Мулиён ояд ҳаме,

Ёди ёри меҳрубон ояд ҳаме…

Муроҷиати устодон ва донишҷўёни ДДОТ ба номи С.Айнӣ дар мавриди  ҲНИТ

Дар суботи кишвар  ва сулҳи он мардуми шарифи Тоҷикистон бо дастгирӣ аз  иқдоми хирадмандона ва қатъии Президенти кишвар , муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон саҳм гузоранд. Дар айни замон сиёсати адлпешаи  кишвари мо дар ҷаҳон пазируфта шудааст ва набояд фаромўш кард, ки ризоияти оштии миллӣ аз ду ҷониб ба амал омада бошад ҳам, аммо нахустин дастоварди

Мушкилоти ҷавонон ва роҳҳои ҳалли он дар ҷомеа

Вақтҳои охир масоили ҷавонон дар ҷомеа зиёд шудааст. Дар баробари мушкилоти иҷтимоӣ-иқтисодӣ, бекорӣ ва камбудиҳои ҷавонӣ ақидаҳои ифротӣ ва ғояҳои иртиҷоии «хориҷӣ» низ мафкураи ҷавонони моро табоҳ менамоянд. Ба ин амр як қатор омилҳо мусоидат менамоянд, ки баррасӣ намудани онҳо аз аҳамият холӣ нест.  Яке аз мушкилоти асосии ҷавонон дар ҷомеаи муосир ин поён рафтани меъёрҳои ахлоқӣ ба шумор меравад. Вақте ки муомилаи ҷавонон пур аз алфози фаҳшу қабеҳ бошад, вақте сухани дуруғ як меъёри муқаррарӣ бошад, вақте ки ришва одати маъмулӣ ба

Ҷигарҳо хун шавад, то як писар мисли падар гардад …

Одобу ахлоқ яке аз рукнҳои ташаккули инсони комил аст ва он дар муҳити оила, боғча, мактаб, донишгоҳ, хуллас, ҷомеа инкишоф меёбад. Фарде, ки ин зинаҳоро тай намудааст, метавонад бо ду роҳ равад: яке – бо роҳи дуруст дар натиҷаи тарбияи накӯ, дигаре – бо роҳи нодуруст, дар натиҷаи риоя накардани меъёрҳои ахлоқӣ.

Беҳуда дар урфият нагуфтаанд, ки: «Аз мост, ки бар мост». Саодати рӯзгори инсон дар натиҷаи зиндагии бобарор, меҳнати ҳалол ва одобу ахлоқи ҳамидаи инсонӣ ба даст меояд. Вақте ки фарзанди инсон дар рӯҳияи фазилатҳои неки инсонӣ тарбия меёбад, ӯ тарзе рафтор мекунад, ки бар зарари аъзоёни ҷомеа набошад. Ӯ мекӯшад, ки дар мактаб бо баҳои хубу аъло хонад,

Бузургонро бузургон зинда медоранд…

Имрӯз ҷаҳони муосир дар бархурди манфиатҳо, муборизаҳои геополитикии бемислу монанде дар таърих қарор дорад. Гузашта аз ин инсоният ба муаммоҳое чун терроризму экстремизм, гардиши гайриқонунии маводи мухаддир ва мушкилоти экологӣ рўбарўст. Дар қисматҳое аз олам гуруснагӣ, нарасидани оби ошомиданӣ, бемориҳои сироятӣ мушкилоте ҳастанд, ки инсоният дар ҳаллашон оҷиз мондааст. Ин ҳама дар маҷмуъ боиси мубориза ва сиёсатҳои духўра гардидааст. Ба гуфтаҳои боло меафзоем, ки дар ҳамсоякишвари мо – Афгонистон беш аз 40 сол аст, ки оташи ҷанг аланга