Маншаи терроризм аз ифротгароист.

Таърихи инсоният аз лаҳзаҳои пайдоиш то ба имрӯз ба дин иртиботи қавӣ дорад, ки ба ҳаёти инсон аз таваллуд то ба марг таъсир мерасонад. Дар ҷомеа падидаеро ёфтан мушкил аст, ки мисли дин бо зиндагии одамон наздик бошаду ҳамзамон дар масири таърих ихтилофу моҷраҳои зиёдеро ба вуҷуд оварда бошад. Ин аст, ки дар фарҷоми асри ХХ ва асри ХХ1 инсониятро мавҷи ифротгароии динӣ ба маротиб фаро гирифта, боиси муноқиша дар нуқоти дунё гардидааст. Аз ҳама нигаронкунанда он аст, ки имрӯз ифротгароии динӣ маҳз бо истифодаи шиорҳои дини ислом доман паҳн намуда,

«ВАЪДАҲОИ ПУЧУ ХОЛӢ» - моро ба куҷо мебаранд!?

Замоне буд, ки давлат вуҷуд надошт. Муборизаҳои сиёсӣ дар қаламрави Ҷумҳурии Тоҷикистон авҷ мегирифт. Дар ин рӯзҳои нангин миллат ниёз ба сарҷамъию иттифоқ дошт, аммо манфиатҳо онро пароканда карда, нооромиро дар мамлакат ба вуҷуд оварданд. Дар ин асно, ҲНИТ яке аз сабабгори асосии ҷанги шаҳрвандӣ дар ҷумҳурӣ ба ҳисоб мерафт, чунки ин ниҳод, ки солҳои сол бо сарварии С.А.Нурӣ мақсади ба сари қудрат омаданро дошт, онрӯз барои ӯ фурсат ба миён омад. Ин фард, бо кӯмаку дастгириҳои хориҷ, асосан ҶИЭ мехост дар мамлакат давлати исломиро пойдор намояд,

Намудҳои гуногуни экстремизм

дар замони муосир

Шаклҳои зиёди экстремизм ба монанди: сиёсӣ, миллатгароӣ, динӣ, наврасон ва ҷавонон, экологӣ, зиддиҷаҳонишавӣ, маънавӣ ва ғайра муайян карда шудаанд.

Экстремизми миллатгароӣ – ғояҳои радикалӣ, таҳамуллнопазирӣ ва амалҳои зидди намояндагони дигар гуруҳҳои этникӣ, миллатҳо, гуруҳҳои нажодӣ, кӯшиши бартарафкунии сиёсӣ ё ҷисмонии онҳо, хушунат дар шаклҳои шадид – терроризм зидди мардуми гурӯҳҳои дигари этникӣ мебошад.

Об  ҳастии инсон ва ҷомеъа

Аз қадимулайём об чун манбаи ҳайёт ва ҳастии тамоми олами наб ба ҳисоб меравад. Чор унсур дар ҳайёт муқаддасанд: об, хок, оташ ва бод, ки нахустини онҳо об аст. Обро инсон барои нӯшидан, пухтани хӯрок, шустушӯй, сохтани манзил, тозагии кхонаву кӯчаҳо, обери заминҳо, ки асоси зиндагии мардум маҳсуб меёбад, истифода мебаранд.

Инсон бо роҳҳои обӣ заврақу киштӣ меронад. Об турбинаҳоро ба ҳаркат дароварда, ҷараёни барқ ҳосил мекунад. Бо қувваи оби зиёд чархи осёб, дастакҳои обҷувоз ҳаракат мекунанд. Кори ягон соҳаи саноат бе об пеш намеравад. Аз ин рӯ обро ҳамчун ҳастии олами наботот меҳисобанд.

Ҷавонон бар зидди ТЭТ ҲНИТ

Ҷавонони соҳибфарҳангу пуриродаи Ҷумҳурии Тоҷикистон аз сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати милли,пешвои муазами миллат,Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомали Раҳмон руҳу илҳом гирифта, дар мамолики дурру наздик бо баҳои хубу аъло таҳсил намуда истодаанд. Ҳамзамон бо интизоми намунавӣ таҳсил намуда ,дар корҳои созандагию ободонии мамлакатамон саҳми босазо гузошта номбардори миллати худ мегарданд.Чигунае, ки шиорашон чунин аст; «Сулҳдусти ,сулҳофарӣ.сулхпарварӣ аз беҳтарин хислатҳои

ИФРОТГАРОӢ, ОҚИБАТҲОИ НОМУСОИД ВА РОҲҲОИ ПЕШГИРИИ ОН

Пас аз ба даст овардани Истиқлолияти комил Ҷумҳурии Тоҷикистон мавриди бархурди геополитикии қудратҳои ҷаҳонӣ гардида, гурўҳҳои огоҳу ноогоҳро боистифода аз ҳассосиятҳои динию маҳаллӣ тавассути сармоягузорӣ ва тақсими аслиҳа ба майдонҳо кашида, кишварро ба гирдоби фалокату буҳрон дучор намуданд. Боло гирифтани хираду ақли солими фарзандони бонангу номус ва миллатдўсту соҳибхиради ин кишвар дар як муддати начандон тулонӣ ба ҳамаи ин нооромиҳо ҳусни хотима бахшида шуд. Гарчанде аз замони имзои созишномаи Ваҳдати миллӣ (27

Сулҳ - мароми зиндагии инсоният аст.

Инсоният дар марҳилаҳои тўлонии таърих ба равандҳое дучор гаштааст,  ки ҳаёти минбаъдаи онҳоро ҳамин равандҳо муайян кардаанд. Аз байни чунин равандҳо ба андешаи мо, аз ҳама муҳимтаринашон сулҳ, созгорӣ, суботи сиёсӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ бартарии куллӣ дошта, дар тарзи ташаккули ҷомеа ва ҳаёти инсоният мавқеи беандоза мусбӣ бозидаанд. Асоси ваҳдати миллиро созиши ҷонибҳо ва гуруҳҳои мухталифи бо ҳам омада, яъне ба сулҳу салоҳ омада ташкил додааст. Бесабаб нест, ки қофиласолори назми тоҷик, одамушшуаро Абўабдуллоҳи Рўдакӣ асоси ба ҳам омаданҳоро дар накўию сулҳ ва сабаби нифоқу низои дохилию беруниро дар нодонӣ ва гумроҳии инсонҳо дониста, фармуда буд:

Тақдири забони  форсӣ (дарӣ – тоҷикӣ) дар шароити ҷаҳонишавӣ

Забон нишонаи асосии фарқкунандаи миллӣ буда он барои инсон асосан ҳамчун воситаи гуфтугўи байни одамон, баҳри ифода кардани мақсаду мароми онҳо хизмат мекунад. Забони ноби форсӣ, ки таърихи хело ҳам кўҳан дорад, яке аз забонҳои пурқувваттарин, бойтарин ва хушсадотарин ба ҳисоб меравад. Он барои зиёда аз 100 млн аҳолии рўи замин – асосан мардуми  кўҳанбунёди Эрону Афғонистону Тоҷикистон забони модарист ва нишонаи миллии мардумони бо ин забон ҳарфзананда мебошад. Бо ин забон тўли ҳазорсолаҳо ҳазорҳо асарҳои илмии