Ватан сарзамини меҳр аст, ки фароварди орзуву омолҳои неки моро ғалаёни туғён он ҷост ва, албатта, он ҳам, аз ишқи поки инсонӣ маншаъ мегирад ва дар дидгоҳи мо бо ҳар қатра обу хоки муқаддаси Ватан бузургӣ касб мекунад. Муқаддас аз он аст, ки ҳавояш навозишгари рўҳ асту обу хокаш ангезаи вуҷуд, ки дар фаросўи ёдҳо арзани вафо мекорад, ба мисле ки асрҳо қабл аз ин устоди шуаро Абўабдуллоҳ Рўдакӣ фармуда буд:

Бўйи ҷўйи Мулиён ояд ҳаме,

Ёди ёри меҳрубон ояд ҳаме…

Муроҷиати устодон ва донишҷўёни ДДОТ ба номи С.Айнӣ дар мавриди  ҲНИТ

Дар суботи кишвар  ва сулҳи он мардуми шарифи Тоҷикистон бо дастгирӣ аз  иқдоми хирадмандона ва қатъии Президенти кишвар , муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон саҳм гузоранд. Дар айни замон сиёсати адлпешаи  кишвари мо дар ҷаҳон пазируфта шудааст ва набояд фаромўш кард, ки ризоияти оштии миллӣ аз ду ҷониб ба амал омада бошад ҳам, аммо нахустин дастоварди

Мушкилоти ҷавонон ва роҳҳои ҳалли он дар ҷомеа

Вақтҳои охир масоили ҷавонон дар ҷомеа зиёд шудааст. Дар баробари мушкилоти иҷтимоӣ-иқтисодӣ, бекорӣ ва камбудиҳои ҷавонӣ ақидаҳои ифротӣ ва ғояҳои иртиҷоии «хориҷӣ» низ мафкураи ҷавонони моро табоҳ менамоянд. Ба ин амр як қатор омилҳо мусоидат менамоянд, ки баррасӣ намудани онҳо аз аҳамият холӣ нест.  Яке аз мушкилоти асосии ҷавонон дар ҷомеаи муосир ин поён рафтани меъёрҳои ахлоқӣ ба шумор меравад. Вақте ки муомилаи ҷавонон пур аз алфози фаҳшу қабеҳ бошад, вақте сухани дуруғ як меъёри муқаррарӣ бошад, вақте ки ришва одати маъмулӣ ба

Ҷигарҳо хун шавад, то як писар мисли падар гардад …

Одобу ахлоқ яке аз рукнҳои ташаккули инсони комил аст ва он дар муҳити оила, боғча, мактаб, донишгоҳ, хуллас, ҷомеа инкишоф меёбад. Фарде, ки ин зинаҳоро тай намудааст, метавонад бо ду роҳ равад: яке – бо роҳи дуруст дар натиҷаи тарбияи накӯ, дигаре – бо роҳи нодуруст, дар натиҷаи риоя накардани меъёрҳои ахлоқӣ.

Беҳуда дар урфият нагуфтаанд, ки: «Аз мост, ки бар мост». Саодати рӯзгори инсон дар натиҷаи зиндагии бобарор, меҳнати ҳалол ва одобу ахлоқи ҳамидаи инсонӣ ба даст меояд. Вақте ки фарзанди инсон дар рӯҳияи фазилатҳои неки инсонӣ тарбия меёбад, ӯ тарзе рафтор мекунад, ки бар зарари аъзоёни ҷомеа набошад. Ӯ мекӯшад, ки дар мактаб бо баҳои хубу аъло хонад,

Бузургонро бузургон зинда медоранд…

Имрӯз ҷаҳони муосир дар бархурди манфиатҳо, муборизаҳои геополитикии бемислу монанде дар таърих қарор дорад. Гузашта аз ин инсоният ба муаммоҳое чун терроризму экстремизм, гардиши гайриқонунии маводи мухаддир ва мушкилоти экологӣ рўбарўст. Дар қисматҳое аз олам гуруснагӣ, нарасидани оби ошомиданӣ, бемориҳои сироятӣ мушкилоте ҳастанд, ки инсоният дар ҳаллашон оҷиз мондааст. Ин ҳама дар маҷмуъ боиси мубориза ва сиёсатҳои духўра гардидааст. Ба гуфтаҳои боло меафзоем, ки дар ҳамсоякишвари мо – Афгонистон беш аз 40 сол аст, ки оташи ҷанг аланга

ТАҲРИФИ ҲАҚИҚАТ

(андешае чанд роҷеъ ба истифодаи Кабирӣ дар сиёсати Эрон ва баъзе кишварҳои Ғарб)

Гузашти айём ва раванди рўзгор моро ҳамарўза ба ҳалли масъалаҳои нав ба нав дар соҳаҳои гуногуни ҳаёт рў ба рў месозад. Маъракаҳои васеи эҳёву ободгардонии шаҳру навоҳӣ, бунёди корхонаҷоти гуногун, неругоҳҳову пулҳову  роҳҳо, иншооти фарҳангӣ, минҷумла масоҷид тавассути сиёсати оқилонаи роҳбарони давлату ҳукумати Тоҷикистон идома дорад. Тоҷикистон давлати демократӣ мебошад ва тибқи талаботи қонунгузорӣ аҳзоби сиёсӣ низ бояд дар чаҳорчўбаи қонун бояд фаъолият намоянд. Муҳим аст, ки ҳама иттиҳодияҳои ҷамъиятӣ, ҳизбҳои сиёсӣ барои

Қадамҳои боэътимод дар ҷодаи рушди саноати миллӣ

Яке аз бахшҳои муҳими иқтисодиёти мамлакат соҳаи саноат ба шумор меравад. Соли сипаришуда дар роҳи рушди саноати миллии ҷумҳурӣ қадамҳои устувор гузошта шуд. Натиҷаи ҷамъбасти 9 моҳи соли 2017 гувоҳи он аст, ки саноатчиёни мамлакат сиёсати пешгирифтаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам