Осудагии ватан осудагии мост

Ватан барои соҳибватан азиз, дар дилу дида ҷову зебою бузург ва якто мебошад. Ватан замини зархез, боду ҳавои рӯҳнавоз, обҳои софу зулол ва кӯҳҳои сарбафалаккашида дорад, ки ин ҳама ганҷинаи ифтихорианд. Ватан ба мо болу пари маънавӣ мебахшад, то дар самояш озодона болу пар зада, барои шукуфоии он саҳми арзанда гузорем.

Ватанпарвар бояд буд

Бузургони мо басо пурҳикмат гуфтаанд:

«Гадоӣ дар Ватани худ беҳтар аз амирӣ дар мулки бегона».

Ватан бе мо буда метавонад, лекин мо ҳаргиз бе Ватан буда наметавонем.

Зинда бош, эй Ватан!

Давлатдории тоҷикон аз давраҳои хеле қадим оғоз ёфта, дар давраи Исмоили Сомонӣ ташаккул ёфтааст. Исмоили Сомонӣ давлати мустақили тоҷиконро ташкил дода буд, ки девони вазирони худро дошт. Баъдан давлати тоҷикон чандин бор рӯ ба таназзул ниҳод ва фақат дар солҳои 20-уми асри ХХ Ҷумҳурии мухтори Тоҷикистон ташкил шуд. Тоҷикистон дар давраи

Аз шинохти худ то худшиносии миллӣ

Пеш аз он ки инсон ба худшиносии миллӣ бирасад, бояд сараввал худро шиносад ва ҳадафи ба дунё омаданашро бидонад. Шинохти шахс дар олам танҳо ба воситаи аз худ намудани илму дониш муяссар мегардад ва инсон ба ин восита дар ҷомеа мавқеи шоиста касб карда метавонад. Пеш аз ҳама, бояд худро шинохт ва сипас шинохти олами

Шомилшавии ҷавонон ба гурӯҳҳои ифротгаро ва роҳҳои пешгирӣ аз он

Вақтҳои охир шоҳиди падидаҳои манфии иҷтимоӣ, ки ҳаёти ҷамъиятиву сиёсиро халалдор намуда, ба сулҳу субот ва амнияти мамлакат халал ворид менамоянд, аз қабили ифротгароии ҷавонон мешавем. Ин тамоюл, бешак, мардуми ватандӯст, бахусус қишрҳои солимфикру пешоҳанги ҷомеаро, ки осудагиву Ваҳдати миллӣ ва суботу амният барояшон азиз аст, бетараф гузошта наметавонад, зеро ин мушкилиест, ки миёни ҷавонон то андозае маъмул

Ҷавонон муқобили терроризм

Тероризм ва экстримизм дар баробари вирусҳои компютерӣ дар шабакаи интернетӣ яке аз проблемаи асосӣ буда, ҷавононро бо ҳар гуна ваъдаҳои бардурӯғи динию дунявӣ ҷалб намуда, онҳоро ба ҷараёнҳои террористӣ сафарбар менамоянд. Террористҳо гурӯҳҳои хурде буда, ба ҷомеаи имрӯза бо ҳар гуна роҳ зиён мерасонанд. Дар ҳар як сомонаи сиёсӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ ва ғайра мавзӯи асосӣ ба пайвастани ҷавонон ба гурӯҳҳои тундрав равона шуда аст, ки ин яке аз мушкилоти асосии ҷомеаи имрӯзаи мо мебошад. Қаблан бештар писарон шомили ин равияҳои тундрав будаанд, имрӯз духтарон низ ба

Маърифати сиёсии ҷомеа ва омилҳои ба он таъсиркунанда

Ҷомеаи имрўза пур аз рангорангӣ, ихтилофот ва тазодҳои мухталиф буда, дар назди ҳар як инсони комил вазифагузорӣ менамояд ва масъулияти баландро тақозо дорад. Дар давраи истиқлолият бунёдкориҳои бузург ҷомеаро фарогир буда, пеш аз ҳама аз сулҳу осоиштагӣ дар кишвар иртибот дорад. Ҳаёти сиёсии муосир аз ҷавонон ҳушёрии сиёсӣ, зиракии сиёсӣ, ақлу хиради баланди сиёсиро талаб менамояд. Ҳар як шаҳрванди бонангу номус бояд аз рўи донишу малака, ҷаҳонбинӣ, фарҳанги сиёсии хеш дар раванди сиёсӣ бошуурона ширкат варзида, дар ҳалли масъалаҳои баҳсноки сиёсӣ, қабули ин ё он қарори сиёсӣ бояд

Ислом ва сиёсигардонии он!

Дар охири қарни XX ва ибтидои қарни XXI инсоният ба хатари ҷидди мисли ифротгароӣ ва терроризм рў ба рў шуд, ки ба бақои одаму олам таҳдид мекунад. Албатта, онҳое, ки мегўянд ифротгароӣ ва терроризм падидаҳое мебошанд, ки инсониятро дар тамоми тўли таърих ҳамроҳӣ намуданд, беасос иест. Решаҳои онҳо хеле чуқур мебошанд. Ҳоло касе гуфта наметавонад, ки якумин амалиёти террористӣ кай, дар куҷо ва бо кадом мақсад cap задааст. Дар ахди қадим,